گروه دارویی یاسین ببر خیزان صنعت دارویی کشور
گروه دارویی یاسین بخش فعالی از صنعت دارویی کشور است که با درک نیازهای استراتژیکی سیستم در راستای اعتلای هر چه بیشتر آن گام های بزرگی برداشته و این تلاش رو به افزایش با تاسیس کارخانه های تولیدی جدیدترهم چنان ادامه دارد. در این شماره با دکتر« سید روح الله حسینی» مدیرعامل جوان و پرتلاش آن به گفت وگو می پردازیم. با ما همراه باشید.
لطفا خود را به مخاطبین ماهنامه آفتاب سلامت معرفی کنید
من دکتر روح الله حسینی مدیرعامل هلدینگ دارویی یاسین و تحصیل کرده رشته های پزشکی و MBA هستم.
چه انگیزه ای باعث شد به صنعت داروسازی کشور بپیوندید؟
من به عنوان یک پزشک به خوبی از بسیاری کاستی های درمانی و مشکلات موجود در سیستم بهداشت و سلامت مطلع هستم.
اگر صرفا به پزشکی می پرداختم، مطمئنا با روحیه ای که داشتم از وجود این همه نارسایی ها و سوء مدیریت ها مجبور بودم فشار روحی زیادی را تحمل کنم ولی ترجیح دادم بجای شکایت از اوضاع، بخشی از سیستم موجود را تحت کنترل خود درآورم و با به گود کشیدن نخبگان و صاحب نظران، اوضاع را به سهم خودم به سمت و سوی بهبود حرکت دهم.
در ارتباط با تولید ۹۷ درصد از نیاز دارویی در داخل کشور چه نظری دارید؟
دارو ماده ای است که به شکلی وارد بدن بیمار شده و با اثر گذاری بر ارگانیسم، موجب اصلاح عملکرد بدن می شود. یعنی وجود یا عدم وجود دارو در یک جامعه همان بحث مرگ و زندگی است.
پیش از انقلاب ایران در زمینه دارو، وضعیتی شبیه به شرایط فعلی برخی کشورهای افریقایی را داشت. اینکه ما توانستیم از وابستگی صد در صدی خارجی به وضعیت حال حاضر ارتقا یابیم، نشان دهنده هوش و اهتمام بسیار بالای اهالی صنعت، متخصصین و دست اندرکاران ایرانی است.
این توانایی تولید ۹۷ درصدی دارو در داخل کشور یک امتیاز استراتژیک است که آرزومندان وخامت اوضاع دارویی در کشور را ناامید می کند اما بحث دیگری هم وجود دارد.
تمام کشورهای پیشرفته جهان، سعی در متعادل نگه داشتن “تراز” واردات و صادرات خود دارند. یعنی اگر در کشوری واردات وجود نداشته باشد، آن کشور نمی تواند صادرات داشته باشد. این جزو الفبای دنیای اقتصادی است و امری بدیهی و پذیرفته شده محسوب می شود که فرصت ورود و توضیح بیشتر این مطلب، بحث را از موضوع اصلی دور خواهد کرد.
به دام افراط و تفریط نیفتید
من به دست اندرکاران توصیه می کنم به دام افراط و تفریط نیفتند و قواعد تجاری را در تصمیم گیری های مدیریتی خود مد نظر داشته باشند. اینکه عده ای مرگ بر واردات را شعار خود قرار دهند و برخی واردات و داروی با کیفیت خارجی را مشکل گشای تمام گرفتاریها بدانند این مصداق افراط و تفریط است.
در سایت سازمان تجارت جهانی با بررسی تراز واردات و صادرات محصولات مختلف از جمله دارو و تجهیزات پزشکی اسامی پیشرفته ترین کشورهای جهان را در فهرست صاحبین رکورد واردات خواهید دید. کشورهایی با فن آوری های فوق پیشرفته مانند فرانسه، انگلیس،امریکا، آلمان، سوئیس و ایتالیا از همدیگر دارو وارد کرده و به یکدیگر دارو صادر می کنند. آنها صاحبین شرکتهای قدرتمند چند ملیتی هستند و به راحتی می توانند بدون بروز کوچکترین کمبودی، تمام نیازهای دارویی خود را مرتفع کنند اما اصل بدیهی صادرات و واردات، و به اصطلاح خودمانی “بده بستان” ایجاب می کند که جهان پیشرفته هم، در برابر این امر بدیهی اقتصادی، راه تمکین و متابعت در پیش گیرد.
در این عصر که غرب آن را دروازه ورود به هزاره سوم تمدن نامگذاری کرده، هنوز کشورهایی مانند انگلستان، فرانسه، امریکا، هلند و دانمارک، ممالک و مناطقی را به عنوان مستعمرات رسمی خود به جهان معرفی می کنند و حاضر نیستند بهره کشی از این مستعمرات را از سیاست های خود حذف کنند.
آیا لازمه ارتباط تجاری با کشورهای به اصطلاح جهان اول، باج پردازی های مستعمره وار نیست؟
تعیین نوع ارتباط با کشورهای پیشرفته برعهده ارتباط گیرنده است. بطور مثال من سیستم بهداشت و سلامت کشورم را نیاز سنجی می کنم و زمینه ای را به عنوان جایگاه قابل ارتقا برمی گزینم. اینک با شرکتی صاحب فن آوری در کشور ایتالیا به عنوان یک تولید کننده موفق و قدرتمند طبق الگویی از پیش تنظیم شده مذاکره ای برای همکاری را پیش میبرم. ما یک همکاری و شراکت برد برد را توسعه می دهیم هم ما به توانایی ها و تخصص های جدیدتر دست پیدا می کنیم و هم آنها فعالیت خود را به آنسوی مرزهای کشور خود گسترش می دهند.
مثال های منفی ارتباط گیری هم کم نیستند. کشورهایی در همین خاورمیانه وجود دارد که اگر متخصصین خارجی شاغل در رشته های مختلف یک هفته دست از کار بکشند، همه امور کشورشان فلج خواهد شد. ولی ما همواره در مذاکرات مان اصل را بر انتقال تخصص و فن آوری و توسعه تجارتی با فواید دو سویه گذاشته و پیش برده ایم. تولید مشترک، با هزینه های کمتر پیشنهادی است که معمولا مخاطب پیشنهاد را درگیر می کند.
