طبیعت، ماهیت بیولوژیکی قریب به اتفاق گونه ها را طوری طراحی کرده است که ضرورتا پیری و مرگ را تجربه می‌کنند. به زعم زیست شناسان، بعضی گونه‌ها می‌توانند نامیرا در نظر گرفته شوند. باکتری‌ها به عنوان سلول مادر برای تولید سلول‌های دختر تقسیم می‌شوند. برای مثال گیاهان پایا مثل گیاه توت فرنگی می‌توانند کلونی‌هایی از خودشان را به وسیله زایش رویشی تولید کنند بنابراین به‌طور بالقوه نامیرا هستند در حالی که گیاهان یکساله هرسال می‌میرند و با توسل به تکثیر جنسی تولید مثل می‌کنند.
موجودات گونه هیدر دارای توانایی بازتولیدی هستند که به آنها اجازه می‌دهد از پیر شدن و مرگ دوری کنند. اگر چه برخی دیگر از زیست شناسان با اقامه دلایلی با این برداشت همکاران خود مخالف هستند.
لئونارد هایفیلیک آناتومیست، سال ۱۹۶۱ دریافت سلول‌های طبیعی انسان تقریباً پس از ۵۰ بار تقسیم سلولی در محیط کشت آزمایشگاه دیگر امکان ادامه حیات ندارند.
این کشف، «حد هایفلیک» Hayflick limit نامیده شد که بر طول در حال کاهش تلومراز، تمرکز دارد. بر این اساس طول تلومر دی ان ای پس از هر تقسیم، کوچکتر از دفعه قبل شده و در نهایت، پس از تقریباً ۵۰ بار تقسیم سلولی به حدی کوچک می شود که به آن طول بحرانی می‌گویند و کوچکتر از آن دیگر میسر نیست.
چند سال پیش، آزمایش پر سر و صدای پروفسور دیوید سینکلر در دانشگاه هاروارد نشان داد که می توان مهندسی طبیعت در تعیین مرگ موعود موجودات را در زمان معمول و طبیعی آن دستکاری کرد.
سینکلر و گروهش با آزمایش دارویی به نام Nicotinamide mononucleotide که به طور مخفف NMN نامیده می شود، توانستند موش های پیر را طوری به جوانی بازگردانند که هم از لحاظ شکل و ظاهر و هم از لحاظ کیفیت زندگی و عملکردهای زیستی به زمان جوانی بازگردند.
موشهای سال خورده ای که توان حرکتی شان کند، تغذیه شان بد و بی حال و بیمار می نمودند، رنگ موها و پوست شان مانند موش های جوان تازه شد. تحرک و تغذیه ی خوبی پیدا کردند و رفتارهای جنسی موش های جوان از آنها دیده شد.
سطح شادابی و سلامتی موش های پیر آن چنان ارتقا پیدا کرد که وقتی آنها را به گروه موش های جوان افزودند، کسی نمی توانست متوجه تفاوتی بین موش های پیر و جوان شود. داروسازی های بسیاری از کشورها به سرعت از روی فرمولاسیون انتشار یافته، NMN و Resveratrol به کار گرفته شده دکتر سینکلر را بازتولید کرده و در اختیار مشتاقان جوانی و سلامت قرار دادند.
ضربه دوم را اخیرا گروهی دیگر بر مهندسی طبیعت وارد آورده است. آنان با روشی بی سابقه، از اکسیژن درمانی برای دستکاری دو شاخص اصلی افزایش سن زیستی، شامل کوتاه شدنِ تلومر‌ها و تجمع سلول‌های پیر با عملکرد معیوب، استفاده کردند.
با قراردادن داوطلبین در اتاقی که هیپوکسی را القا می کند و تنفس اکسیژن خالص با ماسک به مدت یک ساعت، در ۵ روز از هفته، در طول سه ماه، رویداد شگفت آوری رقم خورد.
تلومر‌ها بیش از ۲۰درصد رشد مجدد داشته‌اند و پیری سلولی تا ۳۷ درصد کاهش پیدا کرد.
جا دارد که جامعه بهداشت و سلامت با رصد جمعیت رو به سالخوردگی ایران به تولید NMN و Resveratrol و ارائه خدمات اکسیژن درمانی روی آورده تا با این اقدام از میزان بیماری‌های مرتبط با سالخوردگی همچون سرطان، آلزایمر و پارکینسون کاسته و از هزینه های بسیار سنگین درمانی مردم و همچنین مخارج بیمه ها جلوگیری کنند مخصوصا که مخارج محصولات و خدمات یاد شده از سوی خود مصرف کنندگان تامین خواهد شد.
فریبرز روشنفکر- سردبیر
