صنعت داروسازی یکی از صنایع بسیار ارزشمند و با اهمیت می باشد که نه تنها با برآورده کردن بیش از ۹۷ درصد از داروهای مورد نیاز مردم کشور امنیت و آرامش را در حوزه سلامت فراهم می کند بلکه به جهت دانش روز و تکنولوژی و نیز این که صنعت دارو امکان برآورده کردن نیازهای داخل و حتی صادرات را دارد و از افتخارات صنایع ایران می باشد.
امروز وضعیت صنعت داروسازی بسیار شبیه به سال های نه چندان دور صنعت نساجی است که در نهایت منجر به ورشکستگی این صنعت شد.
اکنون صدای شکسته شدن استخوان های صنعت در سالی که قرار بود از صنایع و تولیدات داخل حمایت شود بلند شده است. در سال گذشته هزینه سر به سر بخش تولید ۲۰۰ میلیارد تومان می شد. یعنی احتمالاً شرکت هایی که کمتر از این میزان تولید داشته اند جمگی زیان ده بوده اند.
در سال ۱۴۰۰ زمزمه حذف ارز ترجیحی در دارو نگرانی را برای تمام دست اندرکاران این حوزه به وجود آورده و البته هیچ کسی تصور نمی کرد که با حذف ارز ترجیحی جلسات کمیسیون قیمت سازمان نیز حذف و با تأخیر و بی نتیجه برگزار شود.
در حال حاضر برای مثال در این شرکت، ماده اولیه استامینوفن را نسبت به دو سال پیش ۸۰۰ درصد گران تر می خریم و محصول در این دو سال حداکثر حدود ۵۰ درصد افزایش قیمت پیدا کرده به دیگر سخن تمامی اقلام دارویی تولید این گروه با ضرر بیش از ۶۰ تا ۱۳۰ درصد به فروش می رسند.
صنعت داروسازی هزینه های گزاف GMP، تحقیق و توسعه، تأمین مواد از منابع مورد تایید سازمان، تأمین رفرنس استاندارد لوازم آزمایشگاهی و کلی هزینه های دلاری و ریالی دارد که اصلاً با شرایط مالی این روزها قادر به تأمین آن نیستیم.
جداً اگر گشایشی در روزهای آتی صورت نگیرد، طی سه ماه آینده با کمبود داروهای بسیاری مواجه خواهیم بود، در شرایط فعلی دست دولت در جیب صنعت است و تا دست دولت از جیب صنعت در نیاید شرایط از این هم بدتر خواهد شد.
وقتی ما نتوانیم تولیدکنیم سه ماه بعد برای ساده‌ترین داروها نیز نیاز به واردات فوریتی و خاص است و آن جاست که دولت نه تنها رضایت مردم در تأمین داروی به موقع را از دست داده بلکه باید چندین برابر قیمت تولید داخل هزینه کند و در این رهگذر صنعتی که در سخت ترین سال های جنگ و تحریم و بازسازی کنار دولت بود نیز روبه اضمحلال و نابودی کشیده شده و بیش از ۵۰ هزار نیروی کار عمدتاً با سواد و باتجربه و خبره نیز احتمالاً به جمع بیکاران اضافه شده اند.
به جز موارد فوق، صدور بخشنامه ها و قوانین خلق الساعه حاکمیتی نیز بلای جان تولیدکننده و صنعتگر امروز می باشد.
حذف ارز ترجیحی، برگزار نشدن کمیسیون قیمت، بخشنامه های متعدد و روش های مختلف صادرات و لزوم برگشت ارز حاصل از صادرات که در لحظه دچار تغییر می شوند، افزایش قیمت حقوق و دستمزد تا بیش از ۵۷ درصد و غیره را میتوان از جمله مشکلات جدید صنعت برشمرد.
فقط موضوع افزایش غیر منطقی دستمزد در اسفند سال گذشته در مجموعه ما به تعدیل نیروی ۶۵ تن از همکاران خدوم منجر شد که برای من در آخرین روزهای سال تصمیمی بغایت سخت بود تا در انتهای سال به جای این که پس از تشکر و قدردانی از زحمات یکسال همکاران شریف و نجیبم را بدرقه کنم، نامه پایان کار آن ها را در دست شان بگذارم و واقعا تاکنون که بیش از دو دهه تجربه فعالیت اقتصادی در این صنعت را داشتم چنین تجربه ای نداشتم.
کاش مسئولین، با سفره کوچک کارکنان صنعت داروسازی مشق مدیریتی نکنند.
حوزه سلامت حوزه بسیار حساسی (حتی امنیتی) است که تصمیمات این حوزه تأثیر مستقیم بر زندگی روزمره مردم و اهل صنعت دارد.
امید است مسئولین با تصمیم به موقع در این حوزه هرچه سریع تر شرایط را برای حیات و حداقل تأمین قوت لایموت صنعت فراهم سازند چون در این شرایط توقع واقعاً بیش از این نیست.
