طبق یافته‌های مطالعه‌ای جدید، بزرگسالانی که می‌خواهند در دوره پیری به درد عضله، استخوان و مفاصل دچار نشوند باید دست‌کم هفته‌ای یک‌بار فعالیت ورزشی سنگین داشته باشند.
به گفته پژوهشگران دانشگاه پورت‌ماوث، بیل زدن باغچه، تنیس‌بازی، شنای مداوم یا انجام کار سنگین جسمی می‌تواند در درازمدت از بدن در برابر دردهای عضلانی استخوانی مزمن محافظت کند.
نویسندگان این پژوهش که در نشریه پلوس وان منتشر شده است، داده‌های پنج هزار و ۲۰۸ فرد بالای۵۰ سال را بررسی کردند که در بازه‌ای ۱۰ساله در پژوهش طولی سالخوردگی انگلستان شرکت داشته‌اند.
طبق یافته‌های این پژوهش، هر مقدار فعالیت جسمی در مقایسه با بی‌تحرکی احتمال ابتلا به درد عضلانی استخوانی را کاهش می‌دهد.
البته فعالیت‌های جسمی ملایم تا متوسط مانند رقصیدن، پیاده‌روی و جاروبرقی کشیدن به‌اندازه فعالیت‌های سنگین‌تر اثر محافظت بدن از این دردها را نداشت.
دکتر نیلز نیدرشتراسر، نویسنده اصلی این تحقیق گفت: «درد مزمن در هر سنی مشکلی بزرگ و یکی از علل اصلی مرخصی‌های استعلاجی یا مراجعه به بخش فوریت‌ها و سوانح است.»
«این یکی از شایع‌ترین و بغرنج‌ترین معضلات در جامعه پزشکی است و کیفیت زندگی و رفاه بسیاری از مبتلایان را کاهش می‌دهد. هر جنب‌وجوشی به حفظ وضع مطلوب کمک می‌کند و از تمرین بدنی نکردن بهتر است، اما به نظر می‌رسد تمرین‌های معتدل در جلوگیری از دردهای مزمن اثر درازمدت ندارند.
فعالیت تمرینی نه‌تنها باید سنگین باشد، بلکه باید حداقل هفته‌ای یک‌بار باشد. کسانی که مثلا ماهی یک بار دوچرخه‌سواری می‌کنند و فعالیت دیگرشان فقط کارهای سبک خانه باشد همچنان در جرگه بی‌تحرک‌ها قرار دارند.»
در این تحقیق ابتلا به دردهای مزمن بر اساس جنسیت، شاخص توده بدنی (بی‌ام‌آی)، سن و ثروت را هم بررسی کرده‌اند.
طبق یافته‌های این تحقیق فقر، زن بودن، اضافه‌وزن یا چاقی همه از عوامل خطر ابتلا به دردهای عضلانی استخوانی به‌شمار می‌رود.
به باور محققان به دلیل تفاوت‌های هورمونی، درد در زنان متداول‌تر است. در افراد چاق هم وزن اضافی «بار» روی مفاصل بدن را افزایش می‌دهد.
دکتر نینا اتریج، یکی از نویسندگان این مطالعه می‌گوید امیدوار است این یافته‌ها به متخصصان امور درمانی کمک کند تا برنامه‌ای تمرینی شامل «فعالیت‌های جسمانی شدید و مرتب» طراحی کنند.
با مطالعه روی ورزشکاران پیشکسوت دو و میدانی -که ۳۵ سال یا بیشتر سن دارند- میتوان تخمین زد انسانها وقتی پا به سن میگذارند، چه میزان توانایی جسمی دارند.
تجزیه و تحلیل رکورد قهرمانان دو و میدانی جهان در رده های سنی مختلف نشان می دهد توانایی بدنی با بالا رفتن سن کاهش می یابد اما تا پیش از ۷۰ سالگی دچار افت شدید نخواهد شد.
ورزشکاران حرفه ای در کل زندگی سالمی دارند و علاوه بر ورزش مداوم، از یک رژیم غذایی متعادل پیروی می کند.
اوضاع جسمانی بهتر ورزشکاران مسن در مقایسه با سالمندانی که تحرک چندانی ندارند، باعث شده این تصور بوجود بیاید که فعالیت بدنی می تواند جلوی پیر شدن را بگیرد و یا از سرعت آن بکاهد.
واقعیت اما این است که سالمندان فعال، دقیقا همان شرایط جسمی را دارند که باید داشته باشند.
در گذشته های دور ما مردمانی شکارچی و گردآورنده بودیم و بدنمان طوری طراحی شده که از نظر جسمانی فعال باشیم.
بنابراین اگر عملکرد بدنی یک فرد ۸۰ ساله فعال با آدم ۵۰ ساله‌ای که فعالیت جسمانی ندارد یکسان است، در واقع فرد جوانتر، پیرتر از آنچه که باید به نظر می‌رسد و نباید واقعیت را وارونه دید.
ما اغلب پیامدهای کم‌تحرکی را با خود فرایند پیری اشتباه می گیریم و فکر می کنیم برخی از بیماریها صرفا نتیجه بالا رفتن سن هستند.
در واقع روش زندگی پشت میز نشینی در دنیای مدرن، باعث شده روند افت قوای جسمانی ناشی از بالا رفتن سن، سرعت بیشتری پیدا کند. این روش زندگی علاوه بر این در بروز بیماری‌هایی مانند دیابت نوع دو، سرطان و بیماریهای قلبی-عروقی مؤثر است.
بسیاری از ما آن‌قدر که باید فعالیت بدنی نداریم. در انگلستان کمتر از نیمی از جوانان ۱۶ تا ۲۴ ساله شرایط جسمانی لازم برای انجام تمرینات هوازی و ورزشهای مربوط به تقویت عضلانی را دارند. برای رده سنی بین ۶۵ تا ۷۴ سال، این آمار به کمتر از ۱۰ درصد کاهش می یابد.
ورزش نه تنها مانع از بروز بسیاری از بیماری ها می شود بلکه با بالا بردن کیفیت زندگی، به درمان یا بهبود بسیاری از امراض هم کمک می کند.
مطالعه بر روی گروهی از افراد بین ۵۵ تا ۷۹ سال که برای تفریح دوچرخه سواری می کنند نشان داده آنها به آسانی و به مؤثرترین شکل ممکن از عهده کارهای روزانه خود برمی آیند چون تقریبا همه اعضای بدنشان شرایطی عالی دارد.
این دوچرخه سواران علاوه بر این در آزمایش اندازه گیری چابکی ذهنی، سلامت روان و کیفیت زندگی هم امتیازهای بالایی گرفتند.
پس هر چه زودتر تمرینات ورزشی را شروع کنید، نتیجه بهتری هم خواهید گرفت.
تحقیق روی گروهی از افراد ۵۰ تا ۷۱ سال در آمریکا که ۲۰ سال به طول انجامید نشان داد، احتمال مرگ کسانی که از دهه ۲۰ تا ۶۰ زندگی خود بین دو تا ۸ ساعت در هفته ورزش کرده‌اند، ۲۹ تا ۳۶ درصد از سایرین کمتر است.
بنابر این تحقیق جوانانی که به طور مداوم ورزش می کنند باید سطح فعالیت خود را بالا نگه دارند. اما از سوی دیگر افراد ۴۰ ساله به بالا ممکن است از نظر جسمی فعالتر و به همان اندازه از نتایج مثبت آن بهرهمند شوند.
ورزشکاران مسن:
مارتینا ناوراتیلووا در ۴۶ سالگی تبدیل به مسن ترین قهرمان دونفره مختلط ویمبلدون شد.
کازویوشی میورا، مهاجم ۵۲ ساله باشگاه یوکوهاما، مسن ترین فوتبالیست حرفه ای دنیاست.
اوتو تنینگ با ۷۳ ساله مسن ترین شناگر مردی بود که توانست عرض کانال مانش را طی کند. لیندا اشمور۷۱ ساله هم مسنترین شناگر زنی بود که از عهده این کار برآمد.
روبر مارشان سال ۲۰۱۷ در ۱۰۵ سالگی مسافتی ۲۲ کیلومتری را با دوچرخه در یک ساعت طی کرد و رکوردی جدید به جا گذاشت.
به منظور رسیدن به سطح سلامتی مطلوب در سنین بالای عمر، لازم نیست یک قهرمان ورزشی شویم. راهکار کلیدی انجام تمرین‌های بدنی در فواصل زمانی کوتاه اما مداوم است؛ فعالیتهایی نظیر قدم زدن سریع یا تحرک های شادمانه دونفره
فعالیت بدنی سنگ زیربنای یک زندگی سالم به شمار می رود. لازم نیست ورزشکار حرفه ای باشید، همین که از دهه ۲۰ و ۳۰ زندگیتان به طور مداوم ورزش کنید در سنین بالاتر از نتایج مثبت آن بهره خواهید برد.
اگر هم سن تان بالا رفته، کافی است به تدریج فعالیت بدنی تان را آغاز کنید و همین تأثیر مثبت قابل توجهی بر زندگی تان خواهد گذاشت.
