بسیاری به یاد دارند که در بحران اقتصادی سالهای ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۸ در اروپا و آمریکا چگونه قریب به اتفاق شرکت های بحران زده اعلام خطر بروز ورشکستگی می کردند و دولت های آنها که کارگزاران مردم هستند با تعریف تریلیون ها دلار بسته های مالی نجات، مانع از فروپاشی اقتصادی کشورهای خود شدند.
اینک ما نیز در کشور عزیزمان با مشکلات بحران آفرین تورم و تحریم روبرو هستیم. شرکت های ما هم با انواع نابسامانی ها و تلاطم مالی مواجه هستند. اما بخش بزرگی از این مشکلات دراثر سوء مدیریت و عدم تخصص افرادی است که در اتاق فرمان حضور دارند.
تولید کننده بالیاقت و شایسته ما در حال انجام کار موفق خود است اما ناگهان یکی از راه می رسد و می گوید من حق دارم بهای مواد اولیه مورد استفاده کارخانه تو را چندبرابر کنم ولی تو حق نداری قیمت کالای تولید شده خود را گران کنی اگر افزایش قیمت داشته باشی دستور می دهم کارخانه ات را پلمب کنند و ای کاش این روش مدیریت و این تحکم ها براساس اصول و مبانی اقتصاد صورت می گرفت.
شما همین الآن مطالعه این مطلب را موقتا کنار بگذارید و فهرست قیمت های خوار و بار را در ۲ بازه زمانی ابتدای سال و همین ماه از منابع در دسترس تهیه کنید. خواهید دید قیمت ها دو و سه برابر شده اند. قیمت برنج، قیمت چای، لبنیات، حتی قیمت نان هم افزایش پیدا کرده است. خوب این چه مدیریتی است که می آیند سراغ یک صنعت و می گویند مواد اولیه همه صنایع گران شده و اجازه دادیم قیمت محصولات خود را افزایش دهند ولی به تو چنین اجازه ای نمی دهیم.
صنعت تولید دارو چه هیزم تری به شما فروخته اند که آن ها را به عنوان موش آزمایشگاهی خود برگزیده اید؟ این شرکتها، از شما تقاضای دستگیری ندارند. آن ها با زحمت بسیار زیاد محصولات مرغوب تولید می کنند و کالاهای شان را در جهت سلامت جامعه در دسترس مصرف کنندگان قرار می دهند. بگذارید این چرخه پویا و سلامت به چرخش تحسین برانگیز خود ادامه دهد.
قرار دادن یک ناظر بر منصفانه بودن قیمتها حق مصرف کنندگان است. بررسی کنند که مواد اولیه چقدر هزینه ایجاد کرده است. حقوق و دستمزد کارکنان و مخارج متعارف کارخانه چه مقدار بوده و آیا قیمتی که بر محصول خود گذاشته اند منصفانه است یا تولید کننده می خواهد گرانفروشی پیشه کند؟
اما اگر دیدید همه چیز مرتب است بروید راههای صادرات را هموار کنید تا پولهای خارجی مورد نیاز به اقتصاد کشور تزریق شود.
به وظایف اصلی تان بپردازید. وظیفه شما حمایت از صنایع داخلی است نه اینکه به سوی قطار در حال حرکت صنعت داروسازی کشور سنگ پرت کنید. یکی کلیدش را در کوچه ای تاریک گم کرده بود، چند کوچه آنسوتر در یک کوچه روشن مشغول جستجو بود. گفتند کلیدت در کوچه تاریک گم شده اینجا چرا وقت تلف می کنی؟ گفت بنده خدا این چه سوالی است می پرسی؟ خودت که می دانی آن کوچه تاریک است. من چطور در آن تاریکی هولناک، کلید گمشده ام را پیدا کنم؟
مدیر محترم، مسئول گرامی، تولیدکنندگان محصولات دارویی هموطنانی هستند که بجای دلالی و راه و روش های ناجوانمردانه تولید ثروت، با انگیزه خودکفایی کشور غیرتمندانه به صنعت و اقتصاد کشور خود خدمت می کنند. در آن اتاق فرمان، پیش از اینکه دکمه ها را فشار دهید و سکان را ذوق زده به چپ و راست بچرخانید، لطفا راهنمای استفاده از کنترل پنل را مطالعه فرمایید.
کارکنان زیادی در این صنعت مشغول به کار هستند و سفره های بسیاری را اداره می کنند. اگر به این همه پرسنل و فرصت شغلی اعتنایی ندارید لااقل به سلامتی مردمی فکر کنید که با داروهای تولید شده این صنعت، بیماری های خود را مداوا می کنند. بخدا این کوچه کوچه روشنی است. لطفا کلید گمشده خود را در کوچه صادرات یا در کوچه توسعه صنایع، یا در کوچه وام های حمایتی کم بهره به صنعت و بسیاری کوچه های تاریک دیگر پیدا کنید.
کبری حسینی – مدیر مسئول
