ژان پل سارتر می گوید:
«ما محکومیم به آزادی یعنی انتخابی نداریم جز این که انتخاب کنیم و بار مسئولیت انتخاب مان را به دوش کشیم».
از سال ۱۳۹۳ در ارتباط با طرح تحول سلامت، صفوفی از مخالفین و موافقین در مقابل هم ایستاده اند که با بررسی نحوه ی رویارویی آنان متوجه روش سخت گیرانه ی هر دو طرف مبنی بر اعمال سیاست «یا با ما باش یا وجود نداشته باش» می شویم.
اگر از میدان این نبرد بدون پیروزی، فاصله بگیریم و منطقه ی وسیع تری در معرض نگاه مان قرار گیرد، اقتصاد کشوری را خواهیم دید که با فروش نفت، گاز و سایر منابع معدنی و اخذ مالیات، اداره می شود.
بنابراین آحاد ملت به عنوان صاحبین اصلی این منابع، منافعی دارند که متولیان حکومتی که در واقع خادمین متغیر و موقتی ملت هستند، وظیفه دارند در زمان انتخاب و انتصاب خود، این حقوق را در شکل نقدی و غیر نقدی به شکل خدمات و تسهیلات به مردم به عنوان صاحبین حق ارائه نمایند.
قدر مسلم بسیاری از سیستم های موفق و کاربردی امروزی، از بدو امر چنین مقبول خاص و عام نبودند و متعاقب آسیب شناسی های جانب دارانه و دنباله دار به وضعیت ایده ال فعلی رسیده اند.
طرح تحول سلامت در شطرنج وزارت بهداشت دولت یازدهم یک حرکت بود. اینک پیشنهاد مخالفین این حرکت چیست؟
لگد زدن به میز شطرنج و پراکندن مهره ها کار عاقلانه ای به نظر نمی رسد.
یک ایرانی فقیر را تصور کنید که اختلالی در سلامتی اش رخ داده است. او به عنوان صاحب بخشی از ثروت کشورش حق و حقوقی دارد. دور از عدالت است این شخص صاحب حق، روی زمین دراز بکشد و درد کشیدن خود را به نمایش بگذارد که تماشاچیان دل سوخته، قوطی کمک خواهی اش را با سکه های ترحم خود پر کنند.
از طرف دیگر نمی توان بار مالی این طرح را بر شانه های تامین کننده ی تجهیزات پزشکی و دارویی اعم از تولیدکنندگان و وارد کنندگان و توزیع کنندگان گذاشت.
راه حل این مشکل «لاینحل نما» تغییر نگاه موافقین و مخالفین آن است.
موافقین نباید به این طرح به چشم آیات مقدس الهام شده از فرشته ی وحی نگاه کنند.
مخالفین هم نباید آن را به چشم غده سرطانی مرگ باری ببینند که باید هر چه سریع تر از بدن وزارت بهداشت خارج کرد.
«نرم افزار متن باز» به نرم‌افزارهایی اطلاق می شود که برنامه نویسان با هدف اصلاح و ارتقا می‌توانند در کد منبع آن‌ها تغییر ایجاد کرده و کاستی های(باگ) نسخه موجود را رفع کنند.
باید طرح تحول سلامت را در موقعیت «نرم افزار متن باز» قرار دهند تا مرتبطین صاحب نظر (برنامه نویسان) با دسترسی و مجوز اصلاح بتوانند برای بهبود آن خردورزی کاربردی کنند. به این شکل می توان هم حقوق مردم نیازمند درمان را به عنوان صاحبین حق به آنان تسلیم کرد و هم اینکه بار مالی این طرح را بر شانه های مراکز غیرموظف هوار نکرد.
فریبرز روشنفکر/ سردبیر
