در ویسکانسن آمریکا، شبه‌نظامیان مسلح مخالف قرنطینه به داخل ساختمان پارلمان ایالت میشیگان رفته و بر سر ماموران پلیس فریاد کشیدند و به قرنطینه اعتراض کردند. مواجهه با این اخبار، مردم ایتالیا را متعجب کرده است. همزمان «اپرا وینفری چین» می‌گوید بحران کرونا نشان داده که غرب باید از ارزش‌های شرق درس بگیرد.
چرا چینی‌ها قرنطینه را پذیرفتند، اما آمریکایی‌ها اسلحه کشیدند!
تد (TED) که یک مجموعه همایش جهانی با هدف بسط و گسترش اندیشه‌های نو است در جدیدترین پادکست تد تاک (TED Talk) به گفتگو با هوانگ هوانگ، ناشر مجله مد و پیشرو سبک زندگی در چین پرداخته و نظر او درباره تفاوت‌های میان چین و آمریکا در مقابله با ویروس جدید کرونا را پرسیده است.
آن طور که هلن والتر، مجری تد تاک خانم هوانگ را معرفی می‌کند او به «اپرا وینفری چین» شهرت دارد و نشریه و فعالیت‌هایش مخاطبان بسیاری در چین دارد.
خانم هوانگ در ابتدای این گفتگو مقایسه دو جامعه آمریکایی و چینی را از دستور قرنطینه و ماندن در خانه آغاز می‌کند:
«در چین این یک اصل پذیرفته شده است که وقتی یکی از کودکان در خانه مریض می‌شود شما او را در اتاقی مجزا قرنطینه می‌کنید تا بقیه کودکان را مریض نکند… در اینجا هم مردم دستور ماندن در خانه را پذیرفتند چون اصولا از دولت انتظار دارند که در چنین مواقعی جلودار شود و رشته امور را در دست بگیرد… اما همین موضوع وقتی به آمریکا می‌رسد، غوغا به پا می‌کند و بحث قانون و حقوق فردی به میان می‌آید.»
خانم هوآنگ در ادامه این گفتگو به رضایت دادن مردم چین به سیستم کنترلی و تجسسی دولت این کشور اشاره می‌کند و می‌گوید:
«در چین، مردم حاضرند که بخشی از حریم و اطلاعات شخصی خود را تسلیم کنند تا در برابر آن آسایش و تسهیلات دریافت کنند… مثلا این روزها چین به سیستم یکپارچه پرداخت و تراکنش‌های مالی خود که تنها با اسکن چهره شما در تمام کشور کار می‌کند می‌بالد، اما حتی صحبت کردن درباره چنین سیستمی آمریکایی‌ها را وحشت زده می‌کند… ما الان در چین هنوز در وضعیت نیمه قرنطینه هستیم.
یعنی این که شما به هر کجا که بخواهید بروید باید یک بارکد هوشمند روی موبایل‌تان را اسکن کنید و برای مثال مامور مقابل در ورودی مرکز خرید، با وارد کردن شماره موبایل شما خواهد توانست همه تحرکات فیزیکی شما ظرف دو هفته گذشته را مشاهده کند.
وقتی من این را به دوستان آمریکایی‌ام می‌گویم، آنها هراسان می‌گویند که این تعرض به حریم خصوصی افراد است. اما برای من که ۲۰ سال گذشته را در چین زندگی کرده‌ام و خودم را به اندازه کافی چینی می‌دانم، این مساله مهمی نیست. اتفاقا من احساس ایمنی بیشتری می‌کنم چرا که مطمئنم، همه آنهایی که در مرکز خرید هستند قبل از ورود اسکن شده‌اند.»
این ناشر و شخصیت تاثیرگذار در افکار عمومی چین از طرح این گفته‌ها نتیجه می‌گیرد که: «به نظر من در هنگام اپیدمی، آزادی فردی به عنوان یک مفهوم انتزاعی معنا و مفهومی ندارد. برای همین هم فکر می‌کنم که غرب باید با برداشتن یک گام به سوی شرق، به مفهوم جامعه به عنوان یک کل نگاه کند نه از منظر رویکرد فردی.»
در ادامه این گفتگو هلن والتر از هوانگ هوانگ درباره دکتر لی می‌پرسد. پزشک افشاگری که از آغاز شیوع ویروس جدید کرونا خبر داد اما دولت او را سرکوب و تهدید کرد و در نهایت هم به علت کووید۱۹ جان باخت. خانم والتر با پیش‌کشیدن نحوه برخورد اقتدارگرایانه دولت چین با دکتر لی، از خانم هوآنگ می‌پرسد که آیا اگر قرار است غرب گامی به سوی شرق بردارد، آیا چین هم نباید مثلا در قضیه دکتر لی گامی به سوی غرب بردارد؟ یا این که خشم عمومی مردم چین نسبت به رفتار دولت در سرکوب دکتر لی، آیا به معنای تمایل مردم چین برای تغییر سیستم نیست؟
خانم هوانگ در پاسخ می‌گوید اگر چه خشم مردم چین نسبت به رفتار پکن با دکتر لی بسیار بالا گرفت «اما دکتر لی حتی بعد از دریافت هشدار و تهدید اجازه یافت به سرکار و بیمارستان ووهان برود و به طبابت ادامه دهد. بنابر این از نظر من مردم چین با وجود اعتراض و خشم از نحوه مواجهه دولت، تغییر سیستم مطرح نیست. آنها درباره این مورد خاص، به طور ویژه‌ای ناراضی‌اند و از دولت می‌خواهند که کار غلط خود را بپذیرد، اما به دنبال زیر و رو کردن سیستم نیستند. چرا؟ چون به نظر من هیچ گاه سیستم و نظام دیگری را تجربه نکردند و هیچ تصوری از یک نظام متفاوت ندارند. این سیستمی است که آنها می‌شناسند، زیر و بر آن را می‌دانند و به زندگی با آن خو کرده‌اند».
مری هریس، مجری و تهیه‌کننده پادکست «وات نکست» (What Next) به سراغ گرتا پریوات تی‌یرا، روزنامه‌نگار مقیم میلان ایتالیا رفته و از تجربه او درباره قرنطینه در ایتالیا پرسیده و آن را با آمریکا مقایسه کرده است. همسر گرتا، اهل میشیگان آمریکاست و به همین دلیل او اخبار کرونا در آمریکا را هم دنبال می‌کند.
ایتالیا یکی از سخت‌گیرانه‌ترین قرنطینه‌های کرونا در جهان را به اجرا گذاشت و بسیاری از ساکنان منطقه لمباردی در شمال این کشور، از اواخر ماه فوریه تا همین چند روز پیش در خانه ماندند. در خانه ماندنی که شبیه آمریکا نبود. یعنی شما برای قدم زدن سگ‌تان یا پیاده‌روی روزانه هم حق خارج شدن از خانه را نداشتید و برای خرید از بقالی محل باید یک نوشته کتبی به همراه می‌داشتید تا پلیس جریمه‌تان نکند.
گرتا در ابتدای این گفتگو از این که ۵۸ روز کاملا در خانه مانده و حق بیرون آمدن نداشته می‌گوید و این که وقتی از دوشنبه گذشته اجازه بیرون زدن از خانه را یافته، با نگاهش چه‌طور تک‌تک آجرها و درختان محله را وارسی و «تیمم» می‌کرده است.
«ما هم در اینجا اعتراض به قرنطینه داریم اما نه شبیه آنچه در آمریکا در جریان است. همان طور که گفتم شوهر من اهل میشگان است و به همین علت اخبار اونجا را دنبال می‌کنیم. وقتی دیدم افراد با اسلحه به ساختمان فرمانداری در لنسینگ ریختند و فریاد می‌کشند، خشکم زد… وقتی یک موج‌سوار در کالیفرنیا می‌گفت برای او قرنطینه اهمیتی نداره و چه قانونی و چه غیرقانونی به موج‌سواری ادامه خواهد داد، پرسیدم؛ چرا؟
مگر همه ما با هم دچار این بحران نیستیم. همه قوانینی که ممکن است از بخشی از آن خوشمان نیاید را باید رعایت کنیم. من هم دوست ندارم هر روز در خیابان یک ساعت و نیم ماسک بزنم. نمی‌توانم نفس بکشم. اما باید رعایت کنم… در ایتالیا ضرب المثلی داریم که می‌گوید ‘طرف با انگشت به سوی ماه اشاره کرده اما آنچه می‌بیند تنها نوک انگشت خودش است ‘.»
انتقال تجربه کرونا میان چین و آمریکا همیشه با دست اندازهای سیاسی همراه نیست. در نیویورک که آسیب‌دیده‌ترین شهر جهان در جریان شیوع ویروس جدید کرونا لقب گرفته، یک رستوران چینی در مرکز شهر، با استفاده از تجربه رستوران‌های پکن در دوران پیش، هنگام و پس از قرنطینه، توانسته نه تنها مانند صنعت رستوران‌داری تا مرز نابودی نرود، بلکه در حقیقت اکنون مالک آن به فکر احداث شبعات جدید است.
پادکست پلنت مانی (جهان پول) به سراغ موسس و مدیرعامل رستوران زنجیره‌ای غذاهای چینی در نیویورک به نام جونزی رفته و با او درباره چگونگی دگردیسی رستورانش در میانه کرونا، آن هم در آسیب‌دیده‌ترین شهر و کشور دنیا گفتگو کرده است.
صنعت رستوران داری در آمریکا با حدود ۶ میلیون بیکار، آسیب‌دیده‌ترین کسب و کار از زمان آغاز قرنطینه‌های کرونا در سراسر آمریکا بوده است.
یانگ ژائو، موسس و مدیر عمال رستوران زنجیره‌ای جونزی می‌گوید از همان ماه ژانویه با رستوران‌داران در پکن در تماس بوده تا بلکه با کسب تجربه آنها در مراحل مختلف شیوع کرونا، بتواند پیش از رسیدن بحران به آمریکا آماده شود.
«در ماه ژانویه، من از اینجا ماسک می‌خریدم و برای آشنایان و دوستان در چین پست می‌کردم… اما چند هفته بعد که اینجا کم‌کم قضیه بالا گرفت، زنگ زدم و گفتم می‌شه لطفا ماسک‌ها را پس بفرستین… رستوران‌دارها در پکن می‌گفتند، در دو هفته اول قرنطینه همه مردم در خانه غذا می‌خوردند، پس باید غذای نیمه آماده سرد و مخلفات تهیه غذا برای آنها درست کنیم. اما بعد از دو هفته، همه از خوردن غذای چینی یخ‌زده خسته می‌شوند و دوباره سراغ سفارش تلفنی و آنلاین می‌آبند. پس باید برای بعد از هفته دوم قرنطینه، آماده ارسال غذا به در خانه مردم می‌شدیم.»
البته یانگ ژائو که در آمریکا درس اقتصاد خوانده، سعی کرده در چند هفته گذشته کمی هم توصیه‌های رستوران‌داران پکن را با نیازهای مشتریان و نیازهای جامعه آمریکایی مطابقت دهد.
برای مثال، به ان‌پی‌آر می‌گوید: «پرس‌ها را بزرگتر کردیم و سایز خانواده را هم به منو اضافه کردیم چون می‌دانستم که مردم برای پایین آوردن شانس سرایت ویروس تمایل دارند تعداد دفعات سفارشات را کمتر اما میزان سفارش را بزرگتر کنند تا اضافه غذا را در یخچال نگه‌داری و برای وعده‌های بعدی استفاده کنند. همزمان شروع کردیم غذاها را پخته اما سرد ارایه می‌کردیم و بعد سر ساعت معینی در وبسایت به صورت زنده به مشتریان چگونگی گرم کردن و سرو کردن غذاهای مختلف موجود در منو را نمایش می‌دادیم. می‌دانستم مردم دوست دارند این روزها به یک واقعه جاری و زنده در بیرون چاردیواری خانه نگاه کنند…».
البته یانگ ژائو معترف است که همه تجارب پکن قابل انتقال به نیویورک نیست. مثلا در خلال این گفتگو، او آماندا آرونچیک، گزارشگر و مجری پادکست پلنت مانی را از طریق ویدیو چت به پکن و یکی از رستوران‌ها می‌برد تا به او نشان دهد که چه طور در پکن پس از رفع قرنطینه کرونا، رستوران‌ها به مشتریان سرویس می‌دهند.
رستوران‌دار چینی به آنها نشان می‌دهد که چه طور میزها را یک در میان علامت گذاری کرده تا مشتریان دور از هم بنشینند. او می‌گوید که همه مشتریان به محض ورود باید نام و مشخصات خود را درج کنند. دور هر میزی بیش از ۳ نفر نمی‌نشیند. درجه حرارت بدن مشتریان در بدو ورود چک می‌شود و به این ترتیب، رستوران ضمن اطمینان دادن به مشتریان، امکان ردگیری و شناسایی موارد تازه ابتلا را برای مراکز بهداشتی و مقابله با کرونا میسر می‌کند.
اما یانگ ژائو می‌داند که پرسیدن مشخصات فردی و ثبت و ردگیری جزییات دقیق مشتریان در آمریکا و نیویورک کاری غیرممکن است و به همین علت هم بنا ندارد حتی با پایان یافتن قرنطینه در نیویورک، اجازه دهد مشتریان برای صرف غذا در رستوران های او بنشینند. او همچنان به گرفتن سفارش تلفنی و اینترنتی امیدوار است و همزمان بعد از گفتگو با خبرنگار ان‌پی‌آر در یک تماس تلفنی دیگر، بنا دارد با یکی از مشاوران مک‌دونالد برای مکان‌یابی شعبه جدید رستوران خود مشورت کند.
این رستوران‌دار نیویورکی می‌گوید: “وقتی آتش جنگل را فرا گرفت، درختان بزرگ می‌سوزند اما دانه‌های کوچک زیر زمین مصون می‌مانند و بعد از آتش‌سوزی، فرصت رشد و نمو پیدا می‌کنند چرا که دیگر زیر سایه درختان تنومند از آفتاب محروم نمانده‌اند.”
