سیاست پنهان تر نگه داشتن نتایج پژوهش های پزشکی درباره روش های مداوای کرونا، در زمره اقداماتی است که دولت ترامپ از مراکز تحقیقاتی آمریکایی خواسته است و احتمالا زیر پا گذاشتن پروتکل های ابلاغ شده نیز به معنای خیانت ملی و جاسوسی اطلاعات حساس تفسیر خواهد شد.
در عین حال مراکز پژوهشی آمریکایی یکی پس از دیگری گزارش ادعای ساختن واکسن هایی موثرتر از دیگر واکسن ها منتشر می کنند بدون اینکه به جزئیات روش مقابله با این ویروس مرگبار اشاره ای داشته باشند.
سازمان بهداشت جهانی می خواهد هشت میلیارد و دویست میلیون دلار از دهها کشور جمع آوری کرده و صرف تولید داروهای مداوای کرونا کند اما آمریکا حاضر نیست حتی یک دلار در این سرمایه گذاری خیراندیشانه مشارکت داشته باشد.
این در حالی است که مجلس سنای آمریکا با تقاضای پرداخت دو تریلیارد دلار به دولت ترامپ برای مقابله با بحران بیکاری ناشی از کرونا موافقت کرده است و چک هایی به مبلغ ۱۲۰۰ دلار به تمام بیکاران آمریکایی پرداخت می شود. یعنی ترامپ حاضر شده ۲۰۰۰ میلیارد دلار را صرف خسارت سیل کند اما راضی نمی شود دو سه میلیارد دلار در ساختن تاسیسات ضد سیل مشارکت داشته باشد.
ترامپ ۱۹ مه ۲۰۲۰ در جمع خبرنگاران اعلام کرد که از ۱۰ روز قبل به طور خودسرانه مصرف داروی هیدروکسی‌کلروکین را آغاز کرده است. او در کاخ‌سفید خطاب به خبرنگاران می گوید: «من از یک هفته و نیم قبل مصرف هیدروکسی‌کلروکین را شروع کرده‌ام و می‌بینید که هنوز اینجا در خدمت شما هستم.»
این اقدام بعد از آن صورت می گیرد که معتبرترین مراکز علمی بر حسب آزمایشات بالینی، مصرف این دارو را بی نتیجه اعلام کرده اند. هیچ خبرنگاری در کاخ سفید از او نپرسید چرا نباید تمام داروهای ضد بیماری های مسری را با هم بخورد که مبادا به آنها مبتلا گردد.
ترامپ تزریق مواد شوینده و ضد عفونی کننده را به عنوان یک پیشنهاد خوش فکرانه معرفی می کند و به سرش اشاره کرده و می گوید: این سر خوب کار می کند!!!
این توصیه های نامسئولانه در حالی اظهار می شود که بیش از یک میلیون و پانصد هزار مبتلا و ۹۰ هزار کشته، آماری است که وزارت بهداشت امریکا از اوضاع داخلی خود اعلام کرده است.
به هم پیوستگی منافع مادی دانشگاههای پزشکی آمریکا با کمپانی های بزرگ دارویی این کشور، یک سیستم «چشم قربان گو» تحویل سیستم بهداشت و سلامت آن داده است که در مواجهه با تهدیدات جدی مانند همین بحران جاری کرونا، بی خاصیت شدن آن را بیش از پیش به نمایش عموم گذاشته است.
شرکت های بزرگ داروسازی با برعهده گیری هزینه تحقیقات دانشگاهی، تولیدات خود را زیر طمطراق عباراتی مانند داروی مبتنی بر آزمایش های واقعی به بازار عرضه می کنند که نتیجه آن، استفاده مردم از داروهای غیر ضروری و انجام عمل های علی السویه است که برای مراکز مربوطه بسیار سودآور اند.
در این بازار پر رونق برد برد تنها گروهی که خسران نصیب شان می شود، مردم ساده دلی هستند که پولهای خود را برای خرید داروهای بی نتیجه و در بعضی موارد خطرناک هزینه می کنند و حتی محتمل است به دلیل عدم درمان مناسب، جان خود را نیز از دست بدهند؛ رویدادی که برای صاحبان شرکت های داروسازی اهمیت چندانی نخواهد داشت و شاید برای کسانی که از کثرت جمعیت جهان، دل نگران هستند، آرامش بخش نیز باشد.
فریبرز روشنفکر / سردبیر
