تحلیل گر رویدادهای پزشکی و دارویی در ارتباط با مسیرسازی برای نوآوری دانشمندان داروساز ایرانی گفت: ما در مسیر اقتصاد مقاومتی و تسخیر بازار جهانی دارو، راهی جز شکستن تابوهای آمریکایی نداریم.
دکتر «سید روح الله حسینی»، تحلیل گر رویدادهای پزشکی و دارویی در گفت‌وگو با خبرنگار بهداشت و درمان خبرگزاری فارس در ارتباط با مسیرسازی برای نوآوری دانشمندان داروساز ایرانی عنوان کرد:
ما در مسیر اقتصاد مقاومتی و تسخیر بازار جهانی دارو راهی جز شکستن تابوهای آمریکایی نداریم.
وی افزود: خطوط قرمزی که به عنوان تابو در جهان عرضه و تقاضای دارو تعریف شده، داستان «لباس جدید امپراطور» از نوشته های «هانس کریستیان آندرسن» را تداعی می‌کند. در این قصه مشهور، دو طرار به نزد پادشاه می‌روند و به او پیشنهاد می‌دهند تا لباسی برایش بدوزند که افراد نالایق و نادان قادر به دیدن آن نیستند.
پادشاه از شوق پوشیدن چنین لباس نوظهوری، به حیله طراران تن می دهد و در روز آماده شدن لباس دروغین، تصور می کند به خاطر نادانی و بی لیاقتی، قادر به دیدن لباس طراران نیست پس شروع به تحسین تاروپود و نقش و نگار لباس می کند و پس از وی همه درباریان و نظاره کنندگان از ترس نادان و نالایق جلوه کردن، هم چون پادشاه لب به ستایش و تمجید لباس ناموجود می‌گشایند.
حسینی افزود: وزارت بهداشت وابسته به کاخ سفید و سازمان غذا و داروی آمریکا هم چون دو طرار چیره دست، سال هاست که مفاهیم و قوانینی را در افکار عمومی جهان جا انداخته اند که درصورت راستی آزمایی در دنیای واقع گرایانه، ما به ازایی ندارد.
یکی از این دروغ های طرارانه، هزینه نجومی تولید فقط یک قلم داروی تازه است که هر شرکت داروسازی با اطلاع از آن، عطای ساختن داروی تازه را به لقای آن می‌بخشد.
کدام شرکت داروسازی جرات می کند داروی تازه تولید کند؟
وی گفت: در سال ۲۰۱۶ سازمان غذا و داروی آمریکا هزینه تولید یک قلم داروی نوظهور را ۳ میلیارد دلار برآورد کرد. یعنی اگر یک شرکت داروسازی روسی، ایرانی یا چینی بخواهد دارویی که نمونه قبلی ندارد را به بازار بفرستد، باید پیش تر ۱۲ تریلیارد تومان پول آماده کرده باشد تا در روند آماده سازی داروی تازه به این دره هولناک سرازیر کند.
این در حالی است که هیچ تضمینی هم برای بازگشت سرمایه صرف شده وجود نخواهد داشت. حالا کدام شرکت داروسازی جرات می کند پا در این غرقاب ورشکستگی گذاشته و با سودای تولید چند قلم داروی ناموجود، به حیات اقتصادی شرکت خود پایان دهد؟
وی ادامه داد: به این شکل تمام داروساز‌های غیرآمریکایی، «فرمولاسیون گرا» می‌شوند و امتیاز تولید داروهای نوظهور هم چنان در دست ایالات متحده آمریکا باقی می‌ماند.
اما چرا وزارت بهداشت آمریکا میلی به تولید داروی جدید از سوی کشورهای دیگر ندارد؟
پاسخ به این سوال بسیار ساده و موجز است.
اگر شرکتی استخوان را از لای زخم بیرون بکشد، امنیت شغلی سه و نیم میلیون نفر آمریکایی در شرکت های داروسازی به خطر خواهد افتاد و از آن مهم تر، به مخاطره دچار شدن سهم نجومی آمریکا از صادرات دارو به جهان است. داروهایی که هرگز در مسیر درمان بیماران نیستند و فقط روند بیماری‌ها را کمی کندتر و تحمل درد را آسان تر می‌کنند.
حسینی افزود: ما اهالی بهداشت و درمان به خوبی می‌دانیم که متاسفانه در ایران پرونده های بسته شده زیادی در مراکز دارویی وجود دارد که به نوآوری‌های داروسازان دانشمند ایرانی نه گفته شده است و این جواب منفی نه به خاطر غیرعملی بودن ساخت داروی نوظهور، بلکه فقط به خاطر هزینه تولید و بیم عدم بازگشت سرمایه بوده است.
ما می توانیم
ما می توانیم به جای رفتار کلیشه ای «قاجار مآبانه» و نواختن ساز «ما نمی توانیم» با فراهم آوردن امکانات و تسهیلات حمایتی واقعی، از نوآوری دانشمندان ایرانی استقبال کرده و این توانایی‌های شگفت انگیز را در مسیرهای اقتصاد مقاومتی به کار گیریم.
وی در پایان گفت: وقتی پای مرگ و زندگی بیماران به میان می آید، سیاست های استعماری کارکرد خود را از دست می دهند.
تصور کنید «دونالد ترامپ» به سرطانی مرگ بار مبتلا شده است و ادامه زندگی اش مشروط به معالجه در مراکز درمانی ایرانی باشد. در چنین شرایطی این تاجر سیاست پیشه اولین کسی خواهد بود که بی اعتنا به تحریم های امضا شده خود، در صف طولانی اخذ ویزای ایران خواهد ایستاد. زمان شک کردن به لباس ناموجود شاه فرا رسیده و طراران باید چاره تازه ای برای چاپیدن جهان غیرآمریکایی بیندیشند.
نویسنده: دکتر سید روح الله حسینی
رئیس هیئت مدیره هلدینگ دارویی یاسین
