بازیابی توانایی کنترل دست ۹ سال بعد از سکته مغزی

تحریک نخاع به کمک الکترودها و احیای حرکتی افراد فلج

محققان آمریکایی می‌گویند که تحریک الکتریکی نخاع بلافاصله بخشی از توانایی‌ها برای به حرکت در آوردن بازو و دست‌ها را در افرادی که سکته کرده‌اند احیا می‌کند.

هِدِر رِندولیک، اهل پیتسبورگ، برای اولین بار بعد از ۹ سال توانست به تنهایی و بدون کمک دیگران یک استیک را ببرد و بخورد.

او گفت که این فناوری «واقعا شگفت انگیز است.»

تیم دانشگاه پیتسبورگ گفت که تحقیقات بیشتری لازم است تا معلوم شود که این درمان در چه کسانی می‌تواند موثر باشد، چون محرک‌های کاشته شده (ایمپلنت) در ستون فقرات فقط روی دو نفر آزمایش شده‌ است.

سکته مغزی باعث اختلال در جریان خون مغز می‌شود که مرگ برخی از سلول‌های مغزی را به دنبال دارد. برای کسانی که از سکته مغزی جان به در می برند این ضایعات اغلب مشکلات طولانی به دنبال دارد.

افراد بعد از سکته مغزی آرزو و اراده حرکت را حفظ می‌کنند، اما دستورهایی که مغز صادر می‌کند به قدری ضعیف است که اتفاقی نمی‌افتد.

هنگامی که هِدِر در اوایل دهه ۲۰ سالگی بود، مجموعه‌ای از عروق غیرطبیعی در مغز او شناسایی شد. این مشکل به چندین مورد خونریزی و نهایت سکته مغزی منجر شد. یک روز صبح که از خواب برخاست دید نمی‌تواند سمت چپ بدنش را تکان دهد.

در ۹ سال بعد، هدر دوباره راه رفتن را یاد گرفت اما کنترل بازوی چپ و دست چپ او هرگز بهبود نیافت

چیزی که هر روز باعث تقلا در زندگی‌ام می‌شود. حتی ساده‌ترین کارها مثل پوشیدن کفش مشکل شد.

قبل از انجام عمل، هدف هِدِر این بود که «بتواند یک تکه استیک را ببرد»، چون برای این کار به شوهرش متکی بود.

الکترودهایی در گردن هِدِر کاشته شد تا قسمت‌هایی از نخاع تحریک شود.

سیستم عصبی با الکتریسیته ارتباط برقرار می‌کند – اما بعد از سکته، سیگنال‌های الکتریکی که از مغز صادر می‌شود ضعیف‌تر از آن بود که اعصاب کنترل کننده حرکات بازو و دست را فعال کند.

تحریک بیرونی اعصاب را تهییج می‌کند، بنابراین پیشاپیش آمادگی زیادی برای واکنش دارند – و حالا، آن پیام های ضعیف کافی است تا ماشه حرکت کشیده شود.

آزمایش روی هدر همان روز اول موثر واقع شد و او توانست بعد از نه سال دست خود را باز و بسته کند.

دکتر مارکو کاپوگرسو، از دانشگاه پیتسبورگ، به من گفت: “هیچکس انتظار نداشت که به این سرعت کار کند.”

«اشک‌هایش راه افتاد، خانواده هم آنجا بودند و آنها هم شروع به گریه کردند، بعد اشک همه ما درآمد، بنابراین لحظه‌ای به شدت احساساتی بود.»

هدر می گوید «بازو و دستم طوری حرکت می‌کرد که تقریباً یک دهه نکرده بود.»

جزئیات این تحقیق که در نشریه «نیچر مدیسین» چاپ شده نشان می‌دهد که این وسیله در هِدِر و یک داوطلب دیگر موثر واقع شد. با این حال این فقط آزمایشی یک ماهه بود و بعد از خروج الکترودها، تحریک در حد موثر از میان رفت.

اما محققان می‌گویند که این نتایج گوشه‌ای از امکانات آینده را نمایان می‌کند، زمانی که وسیله کاشته شده می‌تواند تفاوت‌های معناداری در زندگی افراد ایجاد کند.

دکتر مارکو کاپوگرسو به من گفت: «بیماران ما بهبود می‌یابند اما کاملا خوب نمی‌شوند.»

«آنها تا حدود زیادی استقلال‌شان را بازمی‌یابند و کیفیت زندگی شان بهبود پیدا می‌کند، فقط به این دلیل که حالا می‌توانند از بازو و دست خود استفاده کنند، هرچند شاید نتوانند پیانو بنوازند.»

این تیم معتقد است که این رشته می‌تواند به سرعت پیشرفت کند، زیرا آنها از فناوری‌هایی استفاده می‌کنند که قبلا برای کنترل درد شدید مجوز گرفته است.

اما فعلا آزمایش‌های بالینی بیشتری لازم است تا مشخص شود چه کسی از آن سود می‌برد و چگونه می‌توان تجهیزات را از آزمایشگاه به خانه منتقل کرد. «تحقیق هنوز در مراحل اولیه است و کاشتن این وسایل در جراحی ممکن است برای همه مناسب نباشد.

روش‌های غیرتهاجمی تحریک هم در حال آزمایش است که می تواند برای طیف وسیع‌تری از افراد مناسب باشد.»