مقام های مسئول در چین به خاطر پیدا شدن یک مورد طاعون خیارکی در یکی از شهرهای منطقه خودمختار مغولستان داخلی، تدابیر پیشگیرانه را جدی‌تر کردند.
آنطور که در گزارش های رسمی آمده، شخص بیمار از دامداران شهر بایانور است و پس از قطعی شدن بیماری، قرنطینه شده. ظاهراً یک مورد مشکوک دیگر نیز پیدا شده که مسئولان گفته‌اند مشغول بررسی آن هستند.
طاعون خیارکی روزگاری ترسناک ترین بیماری جهان بود، اما این روزها به سادگی درمان می‌شود.
اولین مورد مشکوک به این بیماری شنبه چهارم ژوئیه در بیمارستانی در شهر بایانور گزارش شد. هنوز مشخص نیست این فرد چرا و چگونه مبتلا شده.
مورد دوم، آنطور که در توییتر گلوبال تایمز چین آمده، نوجوان پانزده سالهای است که به یک مارموت (نوعی سنجاب) که یک سگ شکار کرده بوده، دست زده بوده.
در واکنش به پیدا شدن این دو مورد، مقام های مسئول وضعیت اضطراری درجه سه اعلام کرده‌اند که شکار و خوردن جانورانی را که می‌توانند ناقل طاعون باشند تا پایان سال ممنوع می‌کند. در این دوره، مردم موظفند موارد مشکوک را گزارش کنند.
طاعون خیارکی چیست؟
طاعون خیارکی از بیماری‌های عفونی باکتریایی است که شیوع آن در قرن چهاردهم میلادی جان حدود پنجاه میلیون نفر را در اروپا و آسیا و آفریقا گرفت و به “طاعون سیاه” معروف شد.
این بیماری یک بار هم در نیمه دوم قرن هفدهم میلادی در بریتانیا شایع شد و حدود یک پنجم جمعیت لندن را کشت. در قرن نوزدهم میلادی نیز چندین بار در چین و هند شایع شد که در مجموع جان حدود دوازده میلیون نفر را گرفت.
طاعون خیارکی بالقوه بیماری بسیار مرگباری است که عموما از حیوانات به انسان منتقل می‌شود و اگر درمان نشود، بین سی تا شصت درصد مبتلایان را می‌کشد. اما در دوران معاصر این بیماری به سادگی با آنتی بیوتیک قابل درمان است.
از نشانه‌های طاعون می‌توان به تب شدید، لرز، حالت تهوع، ضعف عمومی، و تورم غدد لنفاوی به‌خصوص در گردن و زیربغل و کشاله ران اشاره کرد.
آیا ممکن است طاعون دوباره شایع شود؟
در سالهای اخیر موارد طاعون نادر بوده‌اند. اما گهگاه در مناطقی به طور مقطعی اوج گرفته‌اند. مثلاً در سال ۲۰۱۷ میلادی، سیصد نفر در ماداگاسکار مبتلا شدند. اما سی نفر بیشتر جان نباختند.
بهار پارسال دو نفر در مغولستان بر اثر طاعون مردند. علت بیماری، خوردن گوشت خام مارموت بود. به نظر می‌رسد دومین مظنون ابتلا در روزهای گذشته هم به خاطر تماس با همین جانور بوده.
با این همه بسیار بعید است که این موارد پراکنده به یک همه گیری منجر شود.
به قول دکتر شانتی کاپاگودا، از متخصصان بیماری‌های عفونی در استنفورد، “دیگر قرن چهاردهم میلادی نیست که ندانیم این بیماری چطور سرایت می‌کند. می‌دانیم چطور جلویش را بگیریم. اگر هم کسی مبتلا شود، می‌توانیم با آنتی بیوتیک درمانش کنیم.”
