محققان دانشگاه استنفورد از سلولهای بنیادی برای ساخت واکسنی استفاده کردند که اثربخشی آن در برابر سرطان سینه، ریه و پوست بر روی موش ها نشان داده شده است.
محققان امیدوارند نتایج موفقیت آمیز واکسن ساخته شده شانس تکرار در بدن انسان ها را نیز داشته باشد.
دانشمندان در دانشگاه استنفورد عنوان کردند موش هایی که واکسن (iPSCs) را به صورت تزریقی دریافت داشته اند، پاسخ ایمنی بسیار خوبی در برابر سرطان های سینه، ریه و پوست نشان دادند. واکسن یاد شده از عود سرطان در موش هایی که تومورها از آن ها برداشته شده بود جلوگیری می کند. این مطالعه ۱۵ فوریه ۲۰۱۸ در مجله Cell Stem Cell منتشر شده است.
واکسن iPSC از سلول های بالغی تولید می شوند که با مهندسی ژنتیک مجددا برنامه ریزی شده تا به تقلید از سلول های بنیادی جنینی بتوانند به هر سلول مورد نیازی تبدیل شوند.
هفتاد درصد از ۷۵ موشی که مدت ۴ هفته واکسن را دریافت کرده بودند، سلول های سرطانی را کاملا دفع کردند و ۳۰ درصد موشهای باقیمانده تومورها را به طور قابل توجهی تضعیف کردند.
این فرایند در سه نوع سرطان پستان، پوست و ریه به طور موفقیت آمیز و یکسان تکرار شد.
«جوزف سی وو» Joseph C. Wu ، سرپرست تیم این تحقیق در استنفورد، اظهار داشت مقدار زیادی از آنتیژن های موجود در iPSC ها در سلول های سرطانی هم وجود دارد. هنگامی که موش های آزمایشگاهی با iPSC واکسینه شدند، سیستم ایمنی بدن آنها پاسخ ایمنی به آنتی ژنهای iPSCs ایجاد کرد. به دلیل شباهت های کلیدی بین iPSC ها و سلول های سرطانی، جوندگان به طور همزمان پاسخ ایمنی قابل قبولی علیه سرطان نشان دادند.
سی وو گفت: «آنچه بیشتر ما را شگفت زده کرد، اثربخشی واکسن iPSC در بازتولید سیستم ایمنی ارتقا یافته ی بدن، برای هدف قرار دادن سرطان بود. این روش ممکن است در آینده برای جلوگیری از عود مجدد تومور یا متاستاز بازگشتی کاربرد داشته باشد».
وی ادامه می دهد: برای تاثیرگذاری بیشتر واکسن های ضد سرطان، باید یک یا چند آنتی ژن را به بدن وارد کرد تا سلول های ایمنی را فعال کرده یا آنتی بادی هایی را تولید کنند که قادر به شناسایی و متصل سازی آنتی ژنها به سطوح سلول های سرطانی باشند.
یکی از مهمترین مشغله های ایمونوتراپی سرطان، تعداد محدود آنتی ژنهایی است که می توانند در یک زمان معین به سیستم ایمنی القا شوند. در پژوهش اخیر دانشگاه استنفورد از سلول های موش ها برای تولید واکسن ضد سرطان مبتنی بر iPSC استفاده شد که به طور همزمان چندین آنتی ژن سرطانی را هدف قرار می دهد.
در آینده، پوست یا سلول های خونی انسانی می تواند با همین مکانیزم به واکسن ضد سرطان تبدیل شود.
وقتی سرطان در فردی تشخیص داده شود، این امکان وجود خواهد داشت سلول های خون یا پوستی وی برای تولید iPSC ها مورد استفاده قرار گیرد تا پس از تولید داروی ضد سرطان مانع عود تومور گردند. حتی افراد سالم ممکن است به زودی بخواهند با امکانی که به وجود می آید از سلول های خود برای تولید واکسن پیشگیری از ابتلا به سرطان استفاده کنند.
