صنعت داروسازی در بدترین و بحرانی ترین موقعیت ممکن قرار گرفته است. ما همواره با موانع و مشکلات روبرو بودیم اما هیچ زمانی اوضاع به چنین وخامتی دچار نبود.
تمام پول و ارزی که صنعت دارو به آن نیاز دارد از پولی که فقط سه کارخانه سیمان هزینه می کنند، کمتر است. قضاوت کدام قاضی ترجیح سه کارخانه سیمان به صنعت داروسازی کشور است؟ با همین مقایسه درمی یابید که یک مشکل تراشی بی دلیل متوجه خودکفایی دارویی کشور است. چرا اصرار دارند ماشین سالم صنعت را اسقاط کنند؟
آیا در واردات دارو آن قدر انگیزه و حلاوت وجود دارد که می خواهند عامدانه ساز و کار خودکفایی چنددهه ای را نیست و نابود کنند؟
رعایت دو اصل مهم در حین حذف ارز ترجیحی ضرورت دارد.
اول اینکه فشار را از اقشار مردم بردارند و انجام آن از طریق بیمه ها و دادن یارانه به مردم میسر خواهد شد. یعنی به واقع ما به تفاوت خرج دارو شود و آن را هزینه تامین اجتماعی و بیمه سلامت و وزارت بهداشت و بقیه تدابیر مدیریتی نکنند.
و در مرتبه بعد اصلاح قیمت محصولات دارویی جامه عمل بپوشد. این کار هم باید با محاسبه به روز توسط نخبگان صنعت انجام شود. هر چقدر که مابه تفاوت اختلاف ارز است محاسبه شده و به تولیدکننده بپردازند و این کار سختی نیست فقط عزم و اراده می خواهد.
اگر قیمت ها واقعی شود صنعت می تواند از مشکلات تحمیل شده رهایی یابد و تحقیق و توسعه واقعی داشته باشد، بازسازی متوقف مانده دستگاه ها را انجام دهد. در این شرایط بحرانی صنعت دارو برای انتفاع بانک ها کار می کند. بجز ایران در کجای جغرافیای جهان سود ۲۸ درصد از صنعت دریافت می شود اما مگر راه دیگری هم داریم؟ ما باید فقر نقدینگی در صنعت را جبران کنیم.
اگر قیمت ها واقعی شوند شاهد خواهید بود که صنعت دارو کمر راست کرده و دوره نوسازی دوباره فرامی رسد.
